207. ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ, Χ. Γκιμπράν

 

ΤΙΤΛΟΣ: Άμμος και αφρός

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Χαλίλ Γκιμπράν

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: Η αγάπη για τους συνανθρώπους μας/Οι φιλικοί δεσμοί/Η αγάπη

ΑΛΛΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: Προβλήματα της σύγχρονης ζωής, Αλληγορικά

ΕΙΔΟΣ: Ποίηση

ΕΤΙΚΕΤΕΣ: Αγάπη, Δάσκαλος, Έρωτας, Ποίηση, Φιλοσοφία, Φύση

ΔΙΑΦΟΡΑ:

ΣΕΛΙΔΕΣ: 88

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ: Μπορεί κανείς να τη διαβάσει εδώ.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1. Ποια χαρακτηριστικά θεωρείς ότι έχει η ποίηση του Χαλίλ Γκιμπράν; Προσπάθησε να παραθέσεις και μερικά ποιήματα που επιβεβαιώνουν τις σκέψεις σου.
2. Θεωρείς ότι η ποίηση του συγκεκριμένου ποιητή θα μπορούσε να επηρεάσει τους σημερινούς αναγνώστες; Να δικαιολογήσεις τις σκέψεις σου.
3. Μελέτησε μερικά αποσπάσματα από το έργο του από τις παρακάτω ιστοσελίδες. Προσπάθησε να επιλέξεις αυτά που σου προξενούν ενδιαφέρον και να τα σχολιάσεις. https://antikleidi.com/2015/06/26/25-lessons-gibran/, https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=556
4. Ποιος ήταν ο Χαλίλ Γκιμπράν; Δημιούργησε μια παρουσίαση με τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής και του έργου του.
5. Παρακάτω αναφέρονται μερικά ποιήματα από το βιβλίο. Προσπάθησε να καταγράψεις κι εσύ αυτά που σου άρεσαν.

1.  Ανάμεσα στο δάσκαλο και στον ποιητή ‘ναι αυτός:

Κάμπος! κοιλάδα πράσινη -θεού χαρά η μορφή της-

Σαν την περάσει ο δάσκαλος γεννιέται ένας σοφός…

Σαν την περάσει ο ποιητής γεννιέται ένας προφήτης….

 

2. Πομπή η ζωή. Κ’ εκείνος πό ‘χει αργή περπατησιά,

την παράτα· γοργή πολύ γι’ αυτόν τη βρίσκει εκείνη.

Κ’ εκείνος που με βήματα την ξεπερνά γοργά,

 βρίσκοντάς την αργόσυρτη - κι εκείνος την αφήνει…

 

3. Αν εξομολογιόμαστ’ όλοι «πάσας αμαρτίας»,

για έλλειψη –θα χλευάζαμε- κάθε πρωτοτυπίας…

 

4. Κι αν όλοι φανερώναμε τις αρετές μας, πάλι,

Ο ίδιος λόγος μπόλικο το γέλιο θα ‘χε βγάλει…

 

5. Δε γίνεται τη νιότη, να ‘χεις, και τη γνώση, πάλι.

Γιατί να ζήσει, θέλ΄ η νιότη· πού καιρός να μάθει…

Για γνώση, η γνώση, ψάχνοντας: λευκαίνει το κεφάλι.

Μη βρίσκοντας καιρό να ζει, μακριά ζει απ’ τ’ άλλα πάθη.

 

6. Ο Έρωτας· πέπλο ανάμεσα στους εραστές, και ρίχτει

Τ’ αόρατο, τριγύρω τους πού τους τυλίγει, δίχτυ…

 Ο άντρας, γυναίκες δυο αγαπά: μια, φαντασίας του πλάσμα,

κι άλλη μια που δε διάβηκε του ανύπαρκτου το χάσμα…